Het ontstaan van een dichtbundel
Schrijven is voor mij ontzettend belangrijk, het is een uitlaatklep, iets waar ik op kan terugvallen. Ik kan niet dichten op commando, als ik dat wel doe wordt het geforceerd. Ik noem het inspiratie. Wanneer ik dat heb, vallen de woorden vanzelf op het papier. Het is prettig om dingen van je af te schrijven, soms werkt het helend, zorgt het voor nieuwe inzichten, maar meestal geeft het gewoon een lekker gevoel, zelfs wanneer het gedicht compleet mislukt is, niet alles hoeft immers gepubliceerd te worden toch?
Creatief doodgebloed
Toen in september 2015 ‘Sporen van de zon’ uitkwam, was ik creatief doodgebloed. Dat heb je soms. Ik besloot dat ik voorlopig niks meer ging publiceren. Echter gebeurden er veel dingen in het Westen. Ik moest erover schrijven, de woorden stroomden uit mijn pen. Maar ook schreef ik over politieke dilemma`s en over de angstzaaierij in de media.
Samen met Roberto Kist, een hele goede vriend en zielsverwant, waren we onderweg met de trein naar Antwerpen. We zagen daar de heftige beveiliging op het station, overal stonden zwaar bewapende mannen met Kalasjnikovs. Ik denk dat het averechts werkt, het geeft juist géén gevoel van veiligheid. Angst is misschien veel gevaarlijker dan de aanslagen. Ik moest daarover schrijven, eigenlijk ontstond tijdens die treinrit door Vlaanderen het idee van ‘Dromers en dwazen’. De dromer en de dwaas zijn hele goede vrienden, maar soms kunnen ze ook heftig in gevecht zijn. Het zijn twee uitersten die min of meer niet zonder elkaar kunnen.
Idealen
Stel je voor, je hebt idealen, je wilt ze verwezenlijken, maar dat lukt niet omdat je er niet voor vecht. Dat maakt een dromer dan weer een dwaas. Ik wist van tevoren eigenlijk al dat ik er twee delen van wilde maken, in dromers, de positieve gedichten en natuurlijk ook liefdesgedichten. In dwazen, de maatschappijkritische werken en gedichten over pijn en afscheid. Het gaat over belangrijke beslissingen die ik heb moeten nemen, soms moet je daardoor afscheid nemen van mensen omdat ze je creativiteit willen beïnvloeden. Toen ik dat eenmaal gedaan had kwamen er weer gedichten, sterker nog, ik had nog nooit zoveel inspiratie gehad.
Een nieuwe dichtbundel
Ik stond in de platenzaak Blue Music van Geert Bloupot in Kampen. We hadden het over de dood van Bowie en de nieuwe plaat van Frank Boeijen. Edwin Brugman van het Full Color Festival liep de zaak binnen. Hij vroeg of ik wilde optreden op het festival. Ik vertelde dat ik met een nieuwe bundel bezig was en dat als ik goed doorwerk het afkomt voor 18 juni, zodat ‘Dromers en dwazen’ op het festival gepresenteerd kan worden. Het werd krap, maar dankzij de hulp van mijn goede vrienden Silvia van Hout en Boudewijn Berends, die de cover voor zijn rekening nam, was het allemaal gelukt.
Mensen om mij heen zeiden tegen mij ”Nog een dichtbundel? Zou je dat nou wel doen?”. Het antwoord is ja. Sommige dingen moeten er gewoon uit, dat was met ‘Dromers en dwazen’ ook het geval. Ik ben blij dat het eruit is, zo ga je weer verder en kun je een hoofdstuk afsluiten. Ik denk dat deze bundel een soort van drempel was waar ik op stond. Ik kon teruggaan, maar ook verdergaan en mijn jeugd achter mij laten. Dat was verwarrend, later verhelderend. En de toekomst? Ach, dat zien we verder wel. Ik kijk uit naar nieuwe creatieve samenwerkingen, misschien een nieuwe bundel, iets met muziek of totaal iets anders, dat maakt niet uit. Ik ben dankbaar dat ik dit allemaal heb mogen doen. Ik had dit niet kunnen dromen en als ik dat wel had gedaan, was ik misschien meer dwaas dan dromer geweest
Vincent Corjanus juni 2016
‘Dromers en dwazen’ bestellen?
Vincent Corjanus blogt 