Terwijl ik glazig naar een doos tissues kijk en op een Fisherman’s Friend zuig, moet ik het toch toegeven, ik ben weer eens ziek. Wanneer ik mijn Whatsapp lees, besef ik dat ik niet de enige ben. Een gevoel van saamhorigheid bekruipt mij. Half Nederland zit nu thuis met een multi-pack zakdoekjes en tien strips Fisherman’s Friends. Gezellig.
Ik gooi mijn telefoon in een hoek en strompel naar mijn bankstel. Mezelf voortbewegen blijkt moeilijker dan verwacht. Vermoeid plof ik neer terwijl ik een slok van mijn inmiddels koude koffie neem. Productiviteit is ver te zoeken, toch besluit ik mijn laptop te pakken om een blogje te schrijven.
Toen ik nog een klein Vincentje was, vond ik ziek zijn niet eens zo erg. Ik bleef lekker liggen in mijn hoogslaper, terwijl mijn moeder een beschuitje aardbeienjam bracht. Op de achtergrond draaide een Kinderen voor Kinderen cd uit de jaren negentig. Man, wat heb ik Kinderen voor Kinderen grijsgedraaid. Geweldige teksten van onder andere Henk Westbroek en Harrie Jekkers. 
‘’In de wereld van je dromen speel je zelf de grootste rol’’, ik vond het geweldig. En het was ook zo, als kind kon je heerlijk wegdromen. Ik dacht na over hoe alles later zou zijn. Natuurlijk werd ik een vuurtorenwachter, het liefst op Texel. En mocht het niet lukken, kon ik altijd nog een boek gaan schrijven over de fantastische avonturen die ik beleefde.
Nu ben ik 21 jaar en kijk ik vermoeid naar buiten, de mensen rennen door de regen. Een klein jochie van een jaar of 6, blond haar blauwe ogen, doet zijn capuchon af en kijkt lachend naar boven. Hij begint te zingen en te dansen, midden op straat, in de regen. Waren wij maar allemaal net zo wijs als kinderen, het zou het leven een stuk lichter maken. Laten we dansen in de regen en samen de kinderen zijn van de toekomst uit het verleden.
Vincent Corjanus blogt 