Ik dacht dat ik het wel kon. Misschien was het ook gewoon geen goed idee. Ik wist het stiekem ook wel. Stronteigenwijs, een familietrekje. Daar ligt mijn boekenkast, in het trappengat. Met in het midden van de kast, de leuning van de trap. Dwars erdoorheen. Leuk hoor. Verhuizen.
Ik blijf in Kampen wonen. Om eerlijk te zijn had ik plannen om naar Zwolle te emigreren, het leek mij wel praktisch. Het twijfelen begon toen ik met een goede vriend door de stad liep op een verkouden zondagmiddag. ‘’Vincent, kijk om je heen. Hier wil je toch niet weg.’’ Hij had gelijk. Ik reis overal heen, toch er gaat niets boven thuis komen in het vertrouwde Kampen. De Nieuwe Toren, De Stadsbrug, mijn lievelingskroeg aan het water en natuurlijk het bankje aan De la Sablonièrekade, waar ik inmiddels twee liefdes heb versleten. Wat een herinneringen.
Mijn telefoon doet kut. De barsten in het scherm belemmeren mij om te bellen naar mijn vader. Of ik vanmiddag nog even ga schuren in mijn nieuwe kamer. Ja, pap. Is goed. Maar straks even, oké?
Uit de boxen knalt ‘Blonde on Blonde’ van Bob Dylan, een cadeautje voor mijn 22e verjaardag. Wat een plaat, wat een teksten, wat een legende! Vorige week zag ik hem live in Amsterdam. Met open mond luisterde ik naar de wonderlijke melodieën en zijn krassende stem. Ik klink bijna hetzelfde vandaag, veel feestjes gehad, maar dan wel hele mooie feestjes.
Ik wil nog even gitaar spelen voordat ik aan mijn schuurklusje begin. Struikelend over dozen en tassen baan ik mij een weg naar mijn lieve Fender. Nog even dat liedje proberen over alles wat voor mij ligt. Ik weet zelf ook wel dat ik geen goede gitarist ben, of een groot zanger. Frank Boeijen zei ooit: ’’Muziek is emotie.’’ Amen. Meer heb ik er niet aan toe te voegen.
Ik zei dat alles goed was Maar de realiteit was gevangen Ik had alles zoveel eerder moeten zien Jij was daar en gaf mij het licht Hier ben ik weer Mijn hervonden gevoel Ik zie jou daar in het licht En ik leef Weer opnieuw
Ik tape het gat aan de achterkant van de boekenkast nog even dicht voordat ik wegga. De schade lijkt mee te vallen. Wie weet wil de kast nog een paar jaartjes mijn boeken dragen. Welke schrijvers zullen er nog bij gaan komen? Komt er nog een boekje van mijzelf bij? We shall see.
De deur gooi ik met een klap achter me dicht, terwijl de zonnestralen mijn gezicht strelen. Een nieuw begin is zo slecht nog niet.
Vincent Corjanus blogt 