We zijn allemaal mens

 

Het is maandagavond, Pinksteren. Ik staar glazig naar de krant van zaterdag, door mijn optredens op een festival in Zwolle had ik nog geen tijd gehad om alles goed te lezen. Aanslagen, moord en brand. Verschrikkelijk. Manchester, Kabul, Mosul, Londen. De wereld in brand.

Gisterenavond keek ik naar het concert van Ariana Grande met Coldplay, Liam Gallagher en nog een aantal artiesten in Manchester. Geen angst tonen, maar laten zien dat de wapens van liefde, muziek en verbroedering ontzettend sterk zijn.

Ik weet nog dat ik als kind geen weet had van de hele wereld om me heen. De speeltuin, de hutten en de achtertuin, dat was alles, meer moest het niet zijn. Wanneer je ruzie had met vriendjes in de buurt loste je dat weer op door het samen uit te praten. Vervolgens ging je samen lachen om de meest lullige dingen.

Waarom is het zo moeilijk? Ik kan er niet bij met mijn verstand. De machteloosheid. Ik zit hier mijn met een glas Dubbelfris in mijn hand, te luisteren naar ‘Is this the life we really want’ van Roger Waters. Deze beste man is 73 jaar, maar is kritischer dan ooit. Wat een plaat.

And you’ll find my child, down by the shore
Digging around for a chain or a bone
Searching the sand for a relic washed up by the sea

The last refugee

Weet je, die aanslagplegers, die gasten van IS, zijn ooit kinderen geweest. Kun jij je dat voorstellen? Als we nou eens kijken naar hoe alles eens begon, kunnen we dan niet leren? We zijn allemaal mensen van vlees en bloed, of je nou gelooft in God, Allah, Brahma, of het Vliegende Spaghettimonster, wat dan ook! We hebben allemaal een hart, een hart dat leven door ons lichaam pompt, een hart dat lief kan hebben.

Maar hoe in godsnaam, kunnen we alles laten kloppen?

Advertentie