Een scheepstoeter klinkt door mijn kamer. Ik ben meer het type voor een klassieke deurbel. Bij voorkeur een Big Ben. Helaas, moet ik het doen met dit oorverdovende geluid. Ik weet in ieder geval dat er beneden iemand voor de deur staat. Ik hoef niet door de intercom te praten, ik weet wie het is. We hadden afgesproken. Vanavond ga ik samen met mijn vriendin dineren bij mijn ouders. Gezellig.
De koude winterwind waait door onze haren. Samen fietsen we de oude binnenstad van Kampen uit richting de gerenoveerde jaren 70 wijken. We praten over het weer, over het nieuws en wat er op tafel zal staan. Stamppot. Lekker.
We fietsen de straat van mijn ouders in, vlak langs het bejaardenhuis met de groene bierkrat-balkonnetjes. Een vreemde kleurencombinatie. Ik krijg er spontaan dorst van.
‘’Help!’’ We zien een zwaaiende hand boven het struikgewas van de parkeerplaats voor de zorginstelling. Er is duidelijk iets aan de hand. Mijn vriendin en ik snellen ons naar de parkeerplaats. Ik smijt mijn fiets op de grond en ren naar de man toe. Het is snel duidelijk dat er wat aan de hand is. Een oudere vrouw ligt op de grond, naast haar ligt een plasje bloed. Haar zoon vertelt ons hijgend dat zijn moeder was gestruikeld over een grote steen op de parkeerplaats. 86 jaar is ze.
Nee, ze heeft geen pijn zegt ze. Wel heeft ze het koud. Mijn vriendin en ik rennen het bejaardentehuis in voor hulp. We krijgen een aantal warme dekens mee en horen dat er zo iemand komt kijken op de parkeerplaats.
‘’Oef, dat ziet er niet heel goed uit. Maar ze heeft niks gebroken denk ik?’’ zegt de verzorgster. Na deze conversatie is er besloten om een ambulance te bellen. Maar de verzorgster moet direct weer door, want haar dienst gaat weer verder.
De moeder, haar zoon, mijn vriendin en ik blijven achter. ‘’Wij redden ons wel,’’ zegt de man. Mijn vriendin en ik kijken elkaar aan. We blijven. We willen zeker weten dat alles goed komt. Meer dan een uur heeft deze vrouw buiten op de koude parkeerplaats van het bejaardenhuis gelegen voordat de ambulancebroeder kwam. Af en toe vroeg een verzorgster van het bejaardenhuis of alles goed met haar ging.
Welkom in de zorg van 2018.
We fietsen verder naar het huis van mijn ouders. De stamppot zal wel koud geworden zijn.
Vincent Corjanus blogt 