Hee, hoe is het met je? Mijn laatste blog is van oktober 2018. Reden genoeg om weer eens hoog in de pen te klimmen. Wat een uitzicht! Op dit moment ben ik aan het luisteren naar een cd van Mick Jagger. ‘Goddess in the doorway’, door Keith Richards ooit ‘Dogshit in the doorway’ genoemd. Zo slecht is deze plaat nou ook weer niet. Ik koester warme herinneringen aan het liedje ‘Visions of Paradise’. In de zomer van 2014 heb ik dat nummer he-le-maal grijsgedraaid. In die zomer was alles nog vrij simpel. Dit is misschien wel de soundtrack van het ultieme geluk. It´s all about love, honey.
Over de liefde gesproken: mijn nieuwe dichtbundel is inmiddels een maand uit. Het is iedere keer weer een hele kluif om mijn nieuwste gedichten met jullie te delen, maar dit keer was het extra pittig. ‘Hartenwacht’ is een soort van dagboek van mijn 2018. Ik denk dat ik dat jaar wel kan beschouwen als mijn slechtste jaar tot nu toe, in meerdere opzichten. De positieve momenten bewaar ik. Zo was mijn tour langs Nederlandse en Belgische bibliotheken echt geweldig om te doen! Ik heb zoveel mooie mensen leren kennen. Geluk kan niet zonder pijn. Anders weet je ook niet wat geluk is. Een leuke zin om je hoofd over te breken. Laat het wel weer lijmen, oké?
Nu is het alweer een tijdje 2019. Gelukkig maar. Van ‘Laten We Het Thuis Noemen’ gingen we naar de ‘Weg naar Huis’. Laat in de avond geschreven, Amsterdam-Oost. Hoe kun je de ene gebeurtenis met de andere verbinden? Nu is het goed. Nu is het beter. Alles is immers vergankelijk.
Ik denk aan Simone de Beauvoir, ‘Alle mensen zijn sterfelijk’. Een loodzwaar literair document, maar zeker een aanrader om eens te gaan lezen. Het is geen boek om vrolijk van te worden. Het lijkt zelfs even dat Beauvoir de conclusie wil trekken dat alles volstrekt zinloos is. Gelukkig is dat niet zo, waar zijn we anders in godsnaam mee bezig?(dat vraag ik me weleens vaker af, overigens) Het is maar goed dat alles voorbij gaat, zo blijft het in evenwicht. Frank Boeijen sprak in de vroege jaren ’90 over koorddansen. Probeer maar eens een balans te vinden tussen het hart en het hoofd.
Hee, hoe is het? I missed you. Ik vond je terug, ergens op een klif in Portugal. Wat was het mooi daar. Geen bereik op mijn telefoon, het ruisen van de zee, de vrije natuur. Alsof god een bijl had gepakt en zoiets had van ‘nou is het genoeg!’ De wereld is best wel mooi. Je moet een beetje zoeken. In mensen, in liedjes, in gedichten, in gedachten. Bewaar alles wat van waarde is en laat de rest achter in fotoboeken, steden zonder namen en vergeelde brieven. Het kan geen kwaad om jezelf af en toe te vragen: ‘Hee, hoe is het met je?’
'Kijk door je vingers Het zijn geen ogen die vergelijken. Dwars door jouw alles heen. Zie jij de betekenis van wie wij zijn? Het spel gadeslaan. Laat mij de pion zijn. Wees voorzichtig. Iedere zet. Iedere zet kan fataal zijn. Speel mij. Speel mij niet uit. Kijk in mijn ziel. Ik stel mij open en jij sluit je hart. Even is er een teken van licht. Een teken van hoop. Gooi jij de dobbelsteen? Speel mij. Speel mij niet uit.' Vincent Corjanus - 2019
Vincent Corjanus blogt 