Burn-out: Dansen op de rand van de afgrond

Nee, de titel van dit artikel is geen schaamteloze zelfpromotie (check dit liedje zeker even op Spotify), de afgelopen tijd danste ik letterlijk op de rand van de afgrond. Er was een arm die mij tegenhield. Het woord ‘rust’ kreeg een geheel nieuwe betekenis.

Op sociale media is het vaak een goed-nieuws-show. Prachtig allemaal. Leuk om te zien, leuk om te liken, maar eigenlijk lezen wij weinig over de schaduwkanten. Wie mij een beetje op de socials volgt, weet dat ik de afgelopen tijd erg druk ben geweest. Studie, een nieuw boek, een hoop persoonlijke omstandigheden en een hele reeks optredens. Kun je dat combineren? Ik dacht van wel. Kijk je wat realistischer naar deze situatie dan zie je waarschijnlijk al welke kant dit opgaat.

De spiegel als vijand

Eind vorig jaar was ik op. Het boek ‘Nachtgeluk’ was af. Het was een regelrechte hel om terug te kijken. Dit moest het slotstuk worden van de jaren ’10. Ik was er klaar mee en wilde dat iedereen laten weten ook. Naast wat persoonlijke omstandigheden liep mijn minor Psychologie in Leeuwarden niet geweldig. Mijn motivatie lag ergens onder in de put te huilen. De spiegel werd mijn grootste vijand. Regelmatig moest ik van vrienden horen dat ik er niet uit zag. Zelf maakte ik de grap dat ik overreden was door een vrachtwagen. Je ziet, ik was erg gezellig in de omgang.

Het voelde onnatuurlijk om telkens geïrriteerd te raken door kleine lullige dingen; appjes van vrienden te moeten negeren en plekken met hordes mensen te vermijden. Een isolement was wel het laatste wat ik kon gebruiken. Toch bleven de ramen gesloten, evenals mijn gordijnen. Een schaduwbestaan. En ineens was het 2020…

Euforie

Een nieuw jaar, nieuwe kansen, oude clichés. Door afstand te nemen van factoren die zwaar op het hart lagen werd alles een stuk lichter. Er kon gelachen worden. Op de podia in Brabant kreeg ik nieuwe energie. Euforie. Om vervolgens thuis na de optredens volledig in te storten. Dit moet anders. Nu.

Het probleem met kunstenaars is dat ze vaak eigenwijs en koppig zijn. Ik val in deze olijke categorie, maar ook dat kon ik niet toegeven. Terug in de schoolbanken begin februari ging het over afstuderen. De emmer liep niet over, de emmer werd in zee gedonderd. Voor het eerst luisterde ik naar het advies van mijn studiebegeleider. ‘’Het is misschien een beetje veel’’, zei ik. ‘’Nou haal dat ‘misschien’ en ‘een beetje’ maar weg, Vincent.’’

Rust. Neem in godsnaam rust.

De moraal

Waarom schrijf ik dit verhaal? Om ook jou te helpen. Je moet het niet zien als falen, je moet het zien als een nieuw begin. Met een lege batterij kun je niet optimaal stralen en dat is echt niet erg. Geef eraan toe en neem de ruimte. Onze generatie staat onder enorme druk. Stippel je toekomst uit, haal een rijbewijs, koop een huis, doe nog een studie, neem een bijbaan en doe leuk op sociale media. Nee, nee, nee. Laat ze maar lullen. Draai jij mee of draai jij door? Doorbreek het taboe.

Rust. Een fijn woord, een nieuwe leidraad. Meer ruimte tussen de optredens door, de studie even op pauze.

‘Laat mij dansen op de rand van de afgrond.

Tussen leven en dood.

Tussen de liefde en het rood.’

De dans ontsprongen, het liedje heeft verloren.

P.S. Ik ga wel weer optreden vanaf maart met een nieuw programma! De optredens zijn meer verspreid over de komende maanden. De speellijst komt eind volgende week online. Hopelijk tot dan!

ALLES SAL REG KOM.

Advertentie

Hee, hoe is het met je?

Hee, hoe is het met je? Mijn laatste blog is van oktober 2018. Reden genoeg om weer eens hoog in de pen te klimmen. Wat een uitzicht! Op dit moment ben ik aan het luisteren naar een cd van Mick Jagger. ‘Goddess in the doorway’, door Keith Richards ooit ‘Dogshit in the doorway’ genoemd. Zo slecht is deze plaat nou ook weer niet. Ik koester warme herinneringen aan het liedje ‘Visions of Paradise’. In de zomer van 2014 heb ik dat nummer he-le-maal grijsgedraaid. In die zomer was alles nog vrij simpel. Dit is misschien wel de soundtrack van het ultieme geluk. It´s all about love, honey.

Over de liefde gesproken: mijn nieuwe dichtbundel is inmiddels een maand uit. Het is iedere keer weer een hele kluif om mijn nieuwste gedichten met jullie te delen, maar dit keer was het extra pittig. ‘Hartenwacht’ is een soort van dagboek van mijn 2018. Ik denk dat ik dat jaar wel kan beschouwen als mijn slechtste jaar tot nu toe, in meerdere opzichten. De positieve momenten bewaar ik. Zo was mijn tour langs Nederlandse en Belgische bibliotheken echt geweldig om te doen! Ik heb zoveel mooie mensen leren kennen. Geluk kan niet zonder pijn. Anders weet je ook niet wat geluk is. Een leuke zin om je hoofd over te breken. Laat het wel weer lijmen, oké?

Nu is het alweer een tijdje 2019. Gelukkig maar. Van ‘Laten We Het Thuis Noemen’ gingen we naar de ‘Weg naar Huis’. Laat in de avond geschreven, Amsterdam-Oost. Hoe kun je de ene gebeurtenis met de andere verbinden? Nu is het goed. Nu is het beter. Alles is immers vergankelijk.

Ik denk aan Simone de Beauvoir, ‘Alle mensen zijn sterfelijk’. Een loodzwaar literair document, maar zeker een aanrader om eens te gaan lezen. Het is geen boek om vrolijk van te worden. Het lijkt zelfs even dat Beauvoir de conclusie wil trekken dat alles volstrekt zinloos is. Gelukkig is dat niet zo, waar zijn we anders in godsnaam mee bezig?(dat vraag ik me weleens vaker af, overigens) Het is maar goed dat alles voorbij gaat, zo blijft het in evenwicht. Frank Boeijen sprak in de vroege jaren ’90 over koorddansen. Probeer maar eens een balans te vinden tussen het hart en het hoofd.

Hee, hoe is het? I missed you. Ik vond je terug, ergens op een klif in Portugal. Wat was het mooi daar. Geen bereik op mijn telefoon, het ruisen van de zee, de vrije natuur. Alsof god een bijl had gepakt en zoiets had van ‘nou is het genoeg!’ De wereld is best wel mooi. Je moet een beetje zoeken. In mensen, in liedjes, in gedichten, in gedachten. Bewaar alles wat van waarde is en laat de rest achter in fotoboeken, steden zonder namen en vergeelde brieven. Het kan geen kwaad om jezelf af en toe te vragen: ‘Hee, hoe is het met je?’

'Kijk door je vingers

Het zijn geen ogen die vergelijken.

Dwars door jouw alles heen.

Zie jij de betekenis van wie wij zijn?

Het spel gadeslaan.

Laat mij de pion zijn.




Wees voorzichtig.

Iedere zet.

Iedere zet kan fataal zijn.




Speel mij.

Speel mij

niet uit.




Kijk in mijn ziel.

Ik stel mij open

en jij sluit je hart.

Even is er een teken van licht.

Een teken van hoop.

Gooi jij de dobbelsteen?




Speel mij.

Speel mij

niet uit.'

Vincent Corjanus - 2019

Het nieuwe lied van een dichter in een oude opa stoel

Het is alweer een tijdje geleden dat ik in de pen klom voor een blog, waarvoor mijn nederige excuses. Soms is de inkt even op en daarnaast heb ik een lichte vorm van hoogtevrees, het is niet altijd een gemakkelijke klim. Maar hier ben ik weer en ik moet zeggen dat het uitzicht verdomd mooi is.

Ik zit in mijn gemakkelijke oude opa stoel. Zo’n whisky-sigaar-en om half 10 gaan slapen- stoel. Een glaasje whisky sla ik niet af, ik ben al 2 jaar gestopt met roken en half 10 is het ook al geweest. Ik heb deze stoel bij een lokale kringloopwinkel op de kop getikt. Het was liefde op het eerste gezicht. Het zat zo bijzonder goed, dat deze meteen op een steekwagen meeging naar mijn kamertje in Zwolle. Nu zit ik daar, te luisteren naar de nieuwe Paul McCartney. Wat een plaat. Deze man heeft zojuist zijn allermooiste album in 20 jaar tijd afgeleverd. Het ideale medicijn voor de koude, tochtige herfstdagen.

Zwolle

De oplettende lezertjes zagen dat ik in de vorige alinea het woord ‘Zwolle’ al  liet vallen. Ik had zelf ook niet verwacht dat ik mijn geliefde Kampen in mei zou verlaten. Tijden veranderen en wij veranderen mee, dat is niet erg, tenminste wat mij betreft niet. Ik zocht een nieuwe plek, nieuwe inspiratie en meer lucht. Kampen is prachtig, maar het werd mij toch echt te klein in meerdere opzichten. Daarnaast is vanaf Zwolle alles makkelijker te bereiken. Het is meer een afsluiting van een bijzonder fijne tijd waarin ik de allermooiste mensen heb leren kennen. Een dankbaar gegeven. Gelukkig spreek ik deze mensen nu ook nog en dat terwijl ik naar Zwolle ben verhuisd. Ze moeten me wel heel aardig vinden.

Nieuwe muziek

Met The Poetry and Musica Tour ga ik nog drie gigs doen, waaronder eentje in België. Ik ben benieuwd hoe het optreden bij onze lieve zuiderburen gaat zijn, het is toch weer een nieuw stapje op glad ijs. Ik heb nooit leren schaatsen, maar ik gebruik mijn gitaar wel als slee. Samen met mijn goede vriend Jelmer, alias de alleskunner, ben ik de studio ingedoken om nieuwe liedjes van de P&M Tour op te nemen. Afgelopen zomer was ik een weekend bij hem in het noorden van Friesland. De sfeer was zo chill, dat alles eigenlijk vanzelf ging, de omgeving werkte daar natuurlijk behoorlijk aan mee. Ik verwacht dat eind dit jaar of begin volgend jaar er iets nieuws gaat uitkomen, het liefst in cd-vorm. Het idee is eng, het is iets wat ik nog niet eerder had gedaan. Tenminste niet zover ik weet. Het is een kinderwens geweest om ooit je eigen schijfje in handen te hebben, net als een boek overigens, want dat wilde ik ook.  Dat laatste is nu vijf keer gelukt, nu dat andere nog maar eens proberen. Maar niet meteen vijf albums, dat zou een overkill zijn. Dat doe ik jullie en mezelf niet aan.

Optreden en nieuwe dichtbundel

Volgend jaar januari doe ik (voorlopig) mijn laatste optreden, om daarna een kleine pauze in te lassen. De combinatie is vrij heftig met daarnaast nog studeren etc. Maar je krijgt er zoveel voor terug, dat het beslist de moeite waard is Sowieso voelt het heel gek, dat ik dit soort dingen mag doen. Mijn gedichten voordragen, mijn liedjes zingen op podia, terwijl het publiek (meestal) luistert.

Ik kreeg al meerdere appjes dit najaar: ‘’Wanneer komt er een nieuw boek?’’ Vandaag nog niet, morgen ook niet, volgend jaar misschien wel. Het wordt conceptueler, meer samenhangend. Een verhaal verteld door middel van een koord van gedichten. De vraag is alleen waar je de schaar gaat zetten.

Tot slot van deze late avondblog nog even paar tips voor de herfstdagen. Mocht je opzoek zijn naar een tof boek, een vet album of een goede film.

Muziek: Mike Scott – Still Burning, Spinvis – Trein Vuur Dageraad, Nits – Ting, Bob Dylan – Time out of my mind, Pink Floyd – Animals, Henny Vrienten – En toch, Paul McCartney – Egypt Station

Boek: Remco Campert – Een liefde in Parijs, Harry Mulisch –  Zwart Licht, George Orwell – 1984, Simon Vestdijk – Ivoren Wachters

Film: Operation Finale, Michael Collins, Equals, Sing Street, The Girl in the Café

 

Mijn o zo heerlijk lot

De bus hobbelt over de drempels. Tik. Tik. Tik. Het regent hard tegen de zijkant van de bus aan. De wind komt dus uit het westen. Mijn lunch (een croissant en een hoop chocoladekoekjes) gaat vrolijk op en neer in mijn maag. Het is altijd fijn wanneer lichaam en geest in gevecht zijn met elkaar. Ik moet schrijven. Schrijven om even ergens anders te zijn. Schrijven voordat ik mijn maag leeg ergens in het gangpad van deze veel te koude, kille bus. Ik moet het weer warm krijgen. Met trillende handen grijp ik mijn notitieboekje uit mijn zwarte schoudertas. Mijn fineliner vinden blijkt een moeilijkere opgave. Ik moet het nu snel vinden, anders gaan er heel veel mensen (waaronder ikzelf) niet blij worden.  

Ik ben dus dichter. En dat is soms heel leuk, maar soms is het ook lastig. Zonder schrijven ga ik dood. En dat zou heel lullig zijn zo op je 23^e. Het papier is mijn uitlaatklep, mijn pen is mijn wapen. Momenteel voel ik me niet zo heel erg een dichter. Doorweekt zit ik achterin een Ierse bus wat te krabbelen op het papier. Het voelt goed. Heel goed. Alsof mijn hele lichaam ineens in vuur en vlam staat. Het is een soort trance, zonder tijd en ruimte. Een toevluchtsoord waarin ik regelmatig schuilen kan. Niet dat ik alles perse hoeft te publiceren. Ik schrijf niet voor de mensen, ik schrijf voor mezelf. En als ik het wil delen, dan deel ik het. De mensen laten vaak hun eigen interpretatie los op mijn gedichten. Dat is misschien nog wel een van de allermooiste dingen. Soms komt er iemand naar mij toe met een heel verhaal over een gedicht van mij. Het is grappig dat het gedicht, zoals ik het zelf heb geschreven vaak over iets heel anders gaat. Mijn lippen blijven in ieder geval stijf op elkaar. En nu al helemaal, want anders kan ik straks mijn gedicht niet meer teruglezen.  

Mijn leven staat volledig in het teken van creativiteit. Ik zou niet anders willen. Zo begon ik dit jaar met mijn Poetry en Musica Tour langs Nederlandse bibliotheken. Het blijft ontzettend onwerkelijk; mensen kopen een kaartje om naar jou te komen kijken. Ik dacht eerst dat er helemaal niemand zou komen. Maar de verlenging van mijn tour zit eraan te komen. (Kom vooral kijken in Drunen, Leeuwarden, Nijkerk of Lisse.) Op het podium staan met een gitaar is voor mij puur genieten. Iedere keer nieuwe mensen om voor te spelen, en op het eind van een optreden samen met het publiek het liedje ‘Regenboogbloemen’ zingen. Overal klinkt het weer anders. In Uden klonk het uitbundig, in Kampen ingetogen. Iedereen beleeft het op zijn eigen manier, en dat is goed.

‘Zeker weten

zal hij nooit.

Kijk maar naar de hemel

wolken verdwijnen en

vliegtuigen laten sporen achter.

Opstijgen om later

weer te landen.

Het onvermijdelijk lot

verzachten.

Nooit zal hij dat

zeker weten.‘ 

Ik kijk op. Mij notieboekje gevuld met hiërogliefen en spijkerschrift, zodat ik het alleen zelf lezen kan. De regen heeft plaatsgemaakt voor een blauwe lucht met een schemerig zonnetje. Wat is Ierland toch mooi zeg. We zijn bijna bij ons hotel in Limerick. En mijn misselijkheid? Lijkt door de woorden op papier te zijn verdwenen.

Het mooiste jaar tot nu toe!?

‘’Corjanus, je deed het leuk daar bij RTL!’’ Ze staren me aan en praten tegen mij. Daar sta ik dan met mijn (nog) lege winkelmandje bij de ingang van de Albert Heijn. Boodschappen doen is al geen hobby van mij, maar dit maakt alles net even gecompliceerder. Ik lach en zij lachen terug, nu is het goed. Ik kan boodschappen doen.

Boodschappen doen is voor mij hogere wiskunde. Ik weet nooit wat ik nodig heb en koop altijd de verkeerde dingen. Daarnaast verplaatsen ze (naar mijn idee) altijd de producten, waardoor boodschappen doen helemaal spannend is. Nu tegen het einde van het jaar is het gezellig druk en lacht de kitscherige kerstmeuk de klanten toe.  I love it. Ik had zelf eind november de kerstboom al staan. Deze blog is een soort van coming-out, sterker nog, ik schaam mij er niet voor. Ik las ergens een artikel dat kerstbomen je gelukkiger maken. Geen idee of het waar is, maar wat maakt het uit?  Geluk zit immers in de kleine dingen (mijn kerstboom is 30 centimeter lang).

Ik heb een tijdje geen blog meer geplaatst, dat spijt me heel erg. Ik probeer het net op de valreep van dit jaar nog even goed te maken met jullie. Is dat oké? Ja? Mooi.

In deze oudejaarsblog wil ik even terugblikken op het jaar 2017, en wat voor jaar! In 2017 heb ik een nieuw boekje uitgebracht, een single gereleased, veel opgetreden, was twee keer op de landelijke radio en een keertje op televisie, het was erg tof! Daarnaast ben ik  fanatiek aan het journalistieken geweest (interview met Henk Westbroek, straatmuzikant spelen in Amsterdam) en heb ik reizen gemaakt naar Boedapest, Milaan en Liverpool. Kortom; veel mooie herinneringen gemaakt!

Het was een mooi 2017. Ik durf wel te zeggen dat dit het mooiste jaar tot nu toe was. 2017 was een jaar van oude en nieuwe vriendschappen, familie en de liefduhhh. Ik hoop dat het voor jullie net zo’n mooi feestje was, maar mocht het niet zo zijn? 2018 gaat dan jouw jaar worden!

Laten we hopen dat iedereen in 2018 een stukje liever tegen elkaar gaat doen. Het zou bijvoorbeeld fijn zijn als die gekke blonde meneer in de Verenigde Staten en die dude met dat nog gekkere kapsel in Noord-Korea even normaal gaan doen. Misschien schuilt er in ons allemaal wel een kleine hippie, op zoek naar wereldvrede en een beetje meer liefde. Mocht je de hippie kwijt zijn? Draai dan eens Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band van The Beatles, deze meesterlijke plaat blaast dit jaar 50 kaarsjes uit.  Wat een ongekende schoonheid! Zullen we Trump en Kim Jong Un een exemplaar sturen? Wie weet hebben zij ergens in hun hartje nog wel een kleine hippie wonen?

Buiten dwarrelen een paar sneeuwvlokjes naar beneden, een mooi gezicht. Een oude vrouw houdt haar man stevig vast terwijl ze de supermarkt binnen lopen. Weet je?  Misschien kan het geen kwaad om door de ‘supermarkt’ te dwalen, je weet nooit wat er uiteindelijk in jouw mandje terechtkomt… Hoe oud je ook bent, man, vrouw, anders, rijk, arm, dik, dun, whatever. Blijf je verwonderen en sta open voor het onverwachte, ook al ligt ‘het’ ergens achter in een doos, in het magazijn… Vroeg of laat zal het in de supermarkt terechtkomen.

Lieve mensen, hele fijne kerstdagen en een mooi 2018 gewenst!

P.S.  Ik zie jullie hopelijk bij de Poetry and Musica tour!

Nachtelijke fietstocht tussen dromen en realiteit

Terwijl de ketting van mijn fiets het geluid maakt van een vertrekkende stoomboot, vlieg ik door mijn nachtelijke stad. Het is weer tijd voor winterjassen, dat is ook de bevestiging die ik van de wind krijg. Een daad van liefde is het niet, mijn iets te artistieke sjaaltje waait triomfantelijk in mijn gezicht. Ik moet dat ding nodig eens in de wasmachine proppen.

Hoewel ik een uur geleden nog in slaap was gesukkeld met de cd ‘De Ontmoeting’ van Frank Boeijen (de laatste helft van de cd is mij compleet ontgaan), ben ik nu klaarwakker. Wat lijkt alles ineens zo duidelijk wanneer de stad om je heen even niet lijkt te bestaan. Binnenkort is het weer herfst, tijd voor melancholie, gekleurde blaadjes, vlagen van verkoudheid en Hollands gezever en gezeur. I love it. We hebben het allemaal koud, we zijn allemaal natgeregend, dus zijn we zielig.

Nieuw boekje
Het leek mij tof om in de herfst een nieuw dichtbundeltje uit te brengen. In de herfst viert de poëzie zijn hoogtijdagen, ieder jaar weer. Ik heb er nooit aan meegedaan, maar nu ontkom ik er niet meer aan. In Liverpool legde ik de laatste hand aan mijn vijfde boek, een positieve verrassingsreis met bestemming onbekend. Voor iedere lezer zou dat weer anders zijn, misschien een nieuwe liefde gevonden op straat, misschien een hervonden vriendschap na een plotselinge duik in een in oud wijnvat, maak er maar wat leuks van.

Drempels
Het voorlicht van mijn fiets is uitgevallen omdat ik iets te enthousiast over een drempel  stuiterde. Dromen op een tweewieler was wellicht een iets te ambitieus idee. Ik ben nog steeds niet in staat om twee dingen tegelijk te doen, zeker niet om half 4 ’s nachts.
Een groepje pubers fietst lachend langs, ik kan ze niet verstaan. Aan de intonatie te horen gok ik dat ze misschien een biertje teveel hebben gedronken. Ga lekker naar bed jongens, het is al vroeg.
In de oude binnenstad branden hier en daar nog een paar lichtjes van dappere mensen. Wat zijn hun drijfveren om op dit tijdstip actief te zijn? Wachten zij op iemand? Kunnen ze de slaap niet vinden? Of slapen ze juist met het licht aan? Corjanus, hou die focus! Je bent er bijna, slome zak aardappelen die je bent.

Mijn fiets is gestopt met herrie maken, het arme ding schreeuwt om een APK. In het fietsenhok zie ik een kat slapen in een oude fietstas. Zo tevreden en rustig ligt het beestje te pitten. Een ontroerend tafereel,  ik ben oprecht geïnspireerd. Welcome home.

Een nieuwe begin

Ik dacht dat ik het wel kon. 
Misschien was het ook gewoon geen goed idee.
Ik wist het stiekem ook wel.
Stronteigenwijs, een familietrekje.
Daar ligt mijn boekenkast,
in het trappengat.
Met in het midden van de kast,
de leuning van de trap.
Dwars erdoorheen.
Leuk hoor.
Verhuizen.

Ik blijf in Kampen wonen. Om eerlijk te zijn had ik plannen om naar Zwolle te emigreren, het leek mij wel praktisch. Het twijfelen begon toen ik met een goede vriend door de stad liep op een verkouden zondagmiddag. ‘’Vincent, kijk om je heen. Hier wil je toch niet weg.’’ Hij had gelijk. Ik reis overal heen, toch er gaat niets boven thuis komen in het vertrouwde Kampen. De Nieuwe Toren, De Stadsbrug, mijn lievelingskroeg aan het water en natuurlijk het bankje aan De la Sablonièrekade,  waar ik inmiddels twee liefdes heb versleten. Wat een herinneringen.

Mijn telefoon doet kut. De barsten in het scherm belemmeren mij om te bellen naar mijn vader. Of ik vanmiddag nog even ga schuren in mijn nieuwe kamer. Ja, pap. Is goed. Maar straks even, oké?

Uit de boxen knalt ‘Blonde on Blonde’ van Bob Dylan, een cadeautje voor mijn 22^e verjaardag. Wat een plaat, wat een teksten, wat een legende! Vorige week zag ik hem live in Amsterdam. Met open mond luisterde ik naar de wonderlijke melodieën en zijn krassende stem. Ik klink bijna hetzelfde vandaag, veel feestjes gehad, maar dan wel hele mooie feestjes.

Ik wil nog even gitaar spelen voordat ik aan mijn schuurklusje begin. Struikelend over dozen en tassen baan ik mij een weg naar mijn lieve Fender.  Nog even dat liedje proberen over alles wat voor mij ligt. Ik weet zelf ook wel dat ik geen goede gitarist ben, of een groot zanger. Frank Boeijen zei ooit: ’’Muziek is emotie.’’ Amen. Meer heb ik er niet aan toe te voegen.

Ik zei dat alles goed was
Maar de realiteit was gevangen
Ik had alles zoveel eerder moeten zien
Jij was daar en gaf mij het licht  
 
Hier ben ik weer
Mijn hervonden gevoel
Ik zie jou daar in het licht
En ik leef
Weer opnieuw

Ik tape het gat aan de achterkant van de boekenkast nog even dicht voordat ik wegga. De schade lijkt mee te vallen. Wie weet wil de kast nog een paar jaartjes mijn boeken dragen. Welke schrijvers zullen er nog bij gaan komen? Komt er nog een boekje van mijzelf bij? We shall see.

De deur gooi ik met een klap achter me dicht, terwijl de zonnestralen mijn gezicht strelen. Een nieuw begin is zo slecht nog niet.